یادداشتی درباره سینمای کودک

 

کیوان کثیریان
یکی از سوال های بی پاسخ ذهنم همیشه این بوده که با وجود آنکه بخشی از موفق ترین فیلم های سینمای ایران، فیلم های مربوط به کودکان بوده اند و بسیاری از آنها از موفقیت قابل توجه مادی هم به دست آورده اند چرا مجموعه سینمای ایران این همه نسبت به تولید و نمایش فیلم های کودک و نوجوان بی توجه است؟

مگر نه اینکه هر کودک سه چهار نفر از اعضای خانواده اش را هم به سینما می کشاند و تعداد بلیت های فروخته شده چند برابر می شود و اقتصاد سینما رونق می گیرد؟ مگر نه اینکه بسیاری از فیلم های ارزشمند سینمای ایران به کودکان مربوط می شوند؛ مثلا خانه دوست کجاست، باشو غریبه کوچک، دونده، سازدهنی، عمو سبیلو، پسر شرقی، هفت تیرهای چوبی، نان و کوچه، سازدهنی، حتی گلنار، سفرجادویی، دزد عروسک ها و ده ها فیلم خوب دیگر؟ مگر نه اینکه همه می خواهند بر کودک و نوجوان اثر تربیتی بگذارند؟ پس چرا اینهمه از سینمای کودک غفلت می شود؟ چرا دیگر فیلم های خوب کودک ساخته نمی شود؟ چرا همین فیلم های نه چندان خوب فعلی، اکران نمی شود؟ چرا فیلمسازان خوب کودک از این نوع سینما کناره گرفته اند؟ چرا دیگر مثل قبل، کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان فیلم نمی سازد؟ چرا مثل سابق، کلاس ها و کارگاه های آموزشی نمی گذارد و فیلمساز تربیت نمی کند؟

تکنولوژی جدید سینما امکان به تصویرکشیدن رویاها و تخیلات و فانتزی های گوناگون را داده است و دیگر هیچ بهانه فنی برای نساختن داستان های متنوع ایرانی و خارجی برای کودکان و جود ندارد. حالا دیگر نویسندگان و کارگردانان به راحتی می توانند مرغ خیالشان را پرواز دهند و انواع و اقسام داستان ها را به پرده سینما بکشانند. در ادبیات کهن و معاصر خودمان کلی داستان جذاب و خیال برانگیز مناسب کودکان هست که کافیست درست به فیلمنامه تبدیل شود و درست به تصویر کشیده شود و درست به نمایش درآید.

نکته مهم دیگر اینکه سینمای کودک ما عملا تکنیک انیمیشن را که در سینمای دنیا به یک بهانه مهم برای سرگرم سازی و اثرگذاری بر کودکان و نوجوانان و حتی بزرگسالان بدل شده، نادیده گرفته است. طبیعی است که کودکان نیازهای خود را از انیمیشن های شبکه های ماهواره ای و فیلم های شبکه غیر رسمی تامین کنند.
این درست که در حال حاضر سینمای ایران و به تبع آن سینمای کودک ما قافیه را به ماهواره و اینترنت و فیلم های خارجی و بازی های کامپیوتری باخته است اما در سال های اخیر کدام کوشش جدی و اصولی در این حوزه انجام شده و کدام سرمایه گذاری درست و حرفه ای روی سینمای کودک را سراغ دارید که با پاسخ مثبت مخاطبان کودک مواجه نشده باشد؟

متاسفانه فیلم هایی که سال های اخیر در سینمای کودک ما ساخته شده غالبا از جذابیت های لازم و کافی برای جذب مخاطب کودک برخوردار نیست. چگونه توقع داریم فیلم های بی رمق و غیر جذاب بسازیم و کودک هم ترغیب شود سرگرمی های جذابش را رها کند و با والدینش به دیدن فیلم بی خاصیت ما بیاید؟
تولید و اکران فیلم کودک نیز از هر حمایتی محروم است. چگونه توقع داریم با این اوضاع نامناسب تولید و نمایش، فیلمسازان اصیل و کاربلد سینمای کودک پا به میدان بگذارند؟ رونق سینمای کودک نیاز به فیلم خوب دارد که خوب هم اکران شود، وگرنه حرف زدن درباره اهمیت جشنواره کودک و برگزاری یک جشنواره نیم بند، بدون پشتوانه و با فیلمهایی که کمترین نسبت را با کودک و نوجوان دارد گرهی از کار فروبسته سینمای کودک نخواهد گشود.

فیلم کودک باید در طول سال در سینماها جاری باشد و خوراک مداومی برای کودک فراهم شود. اتفاقی که پیشترها می افتاد ولی در سالیان اخیر به فراموشی سپرده شده است.
همه اینها را گفتم اما اطمینان دارم هیچ چیز جای تجربه واکنش های دستجمعی به یک فیلم در سالن سینما را نمی گیرد. تجربه لذت جمعی و هیجان و خنده و حتی ترس گروهی تنها در سالن تاریک سینما اتفاق می افتد و نه جای دیگر. این لذت، ریشه در فطرت آدم ها و البته کودکان دارد و همواره برای آدمیزاد جذاب است. آیین فیلم دیدن کنار دیگران و تمرکز روی پرده عریض سینما نه پای کامپیوتر و ماهواره به جا می آید و نه روی تبلت و گوشی موبایل.
کافیست بلد باشیم فیلم جذاب بسازیم و کافیست آنها که بلدند فیلم جذاب کودک بسازند، به سینمای کودک بازگردند.

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 379659

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
3 + 13 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • بی نام IR ۰۹:۳۳ - ۱۳۹۳/۰۷/۲۴
    1 1
    چرا مرتب دنبال مبارزه با ماهواره اید؟