جرمی کلارکسون،بی بی سی و دوستان رسانه ای ما

جرمی کلارکسون ؛ او سرانجام از بی بی سی اخراج شد تا یاد بگیرد سزای سرد بودن غذا ، با مشت کوبیدن توی صورت تهیه کننده نیست. که یا یاد بگیرد چون سوپراستار است نباید کسی را زیر فحش بگیرد . او اخراج شد تا بی بی سی و مدیران ارشدش بزرگترین تصمیم تاریخ شان را بگیرند. تصمیمی که حتی در زمان بیانش مدیر عالی اجرایی این شبکه با لرزه ای در صدایش بگوید:«ناچاریم؛ این حاصل ساعت ها بررسی همه شرایط است. »

آنها می ترسند چون روی ماشین چاپ اسکناس شان دست گذاشته اند. لگد به بخت شان زده اند که تخم دو زرده ای که سالی 50 میلیون پوند برای شان درآمد دارد را به خاطر سیاست کاری شان ، اخراج می کنند. حتما همه شما جرمی کلارکسون را می شناسید و حداقل یکی از برنامه هایش را دیده اید . مجری درشت اندامی که هر روز گوشه ای از دنیاست و با دو رفیقش ماشین های مختلف را در شرایط متفاوت تست می کنند. 14 سال است که این مستند تخت گاز ، پر بیننده ترین مستند دنیاست چون این مجری کارشناس هیجان انگیز توانسته قالب های رایج را بشکند. او که مدام شوخی می کند ، گاه فحش می دهد و سعی می کند با مخاطبش ندار باشد ، توانسته با یکسری آهن قراضه صاحب دل های مخاطبانش باشد و برای شان چه با پورشه و چه با دونگ فنگ چینی برنامه جذاب بسازد. او اما حالا دیگر این مجال برنامه سازی را از مدیوم بی بی سی ندارد چون عالی ترین مقامات این بنگاه خبرپراکنی بیش از یک ماه با خود سر و کله زدند . ساعت ها جلسه گذاشتند ، همه راه ها را بالا و پایین کردند و بعد این جمله طلایی از شخص کلارکسون گویای همه چیز بود:«راستش همه ماجرا مشتی نبود که به صورت تهیه کننده کوبیدم. آنها پرونده ای از مماشات با من داشتند که دیگر حتی به قیمت این همه مخاطب ، امکان ادامه کار را نمی گذارد.»

بی بی سی یک بنگاه  تولید خبر است اگرچه وابسته به دولت که خود می تواند هزینه هایش را تامین کند. از خبر پول می سازد و ادعایش رعایت مشی بی طرفی است. بر اساس آموزه های روزنامه نگاری اخبار این شبکه و سیاست هایش در متدهای تدریسی ، غیرقابل چشم پوشی هستند. هر جای دنیا که رخداد مهمی باشد ، خبرنگاران بی بی سی جهانی همان حوالی هستند. جنگ ، زلزله ، طاعون . در دل سربازان بشار اسد یا بین نظامیان جبهه النصره.

سیاست های شان البته سیاست های کلی دولت انگلستان است و زاویه دوربین شان تنها شبه واقعیتی را به تصویر می کشد که گاه کاریکاتوری از واقعیت است. با این وجود استادانه به تصویرش می کشند و با آن پول می سازند.

هم زمان با اخراج کلارکسون بخش فارسی این رسانه خبری تلخ برای رسانه های ورزشی ایران دارد. خبر درگذشت دو خبرنگار ایرانی در سانحه ای هوایی. خبری که در آن یکی از همکاران این دو خبرنگار درگذشته با بغض و شوک ناشی از شنیدن خبر تلخ از مدیران رسانه ای ایرانی می نالد. می نالد که از سفر خبرنگاران شان حمایت نکرده اند تا آنها به دنبال بلیت لحظه آخری باشند و این بلا سرشان بیاید. ربط دادن این اتفاق با هزینه نکردن رسانه ها برای خرید بلیت شاید یکی از غیر ممکن ترین احتمالات در این حادثه تلخ  باشد که بی شک همه ما شرایط رسانه هایی مان را می شناسیم و حسین و میلاد هم با علم به میزان حمایت رسانه های شان پا به این سفر گذاشته بودند. اما آنچه تفاوت ایجاد می کند میان تصمیم بنگاهی رسانه ای چون بی بی سی که همین حالا هزاران خبرنگار را در صحنه های درگیری و جنگ در سراسر دنیا دارد با همتایان ایرانی اش در نوع نگاه مدیران رسانه ای این موسسات است. اگر رسانه های ایرانی غرق در بی پولی تنها زمانی می توانند روی پا باشند که منبع بی پایان دولتی در شریان شان جاری باشد در تفاوت میان انتخاب مدیران اجرایی شان است. که مثلا فلان سردبیر ارشد چه مسیری را طی کرده یا فلان مدیر چقدر سبک های خبری و ارزش رخدادهای خبری را می شناسد سر از تشکیلات رسانه ای با هزینه کرد سالیانه چندین میلیاردی در آورده است. تشکیلاتی که گاه پرسنلی تا چند هزار نفر در ساختمان مرکزی شان داشتند. اینکه فلان برادر یا فلان حاجی در سیستم اداری خود معروف بوده به کار فرهنگی پس آیا می تواند مدیری قوی باشد؟

متاسفانه این متر انتخاب مدیران رسانه ای است که سبب می شود تا نگاه به ارزش های خبری ، سبک های نگارشی هیجان مخاطب شناسی و ذائقه مداری جایش را بدهد به تصمیمات جناحی از یک سو و خبر مداری هیجانی از سویی دیگر. حالا رسانه های ما پر است از مدیرانی که خبر را مساوی با انتقال هر پیام تازه ای می دانند. منبع خبر برای شان چندان مهم نیست ، مهم سرعت انتقال است و اصلا برای شان تکذیب خبر هم خبری است!

آنهایی که برای شان تفاوتی میان بازی ال کلاسیکو ، جام جهانی ، جام ملتها نیست و اساسا فوتبال و ورزش هیجانی سرگرم کننده است صادراتی از سوی بیگانگان تا سر توده ها را شیره بمالند.

خوب نوشتن را نمی دانند ، قالب های رسانه ای را نمی شناسند و فقط می دانند هالیوود سم است ، کن را صهیونیست ها می گردانند ، امی برای یک سری هنرمند فاسد است و تنیس ورزش بچه پولدارهاست. تیکی تاکا بی ارزش است و آنچه خوباست گفتمان حزبی مان است ؛ آنچه مامور به انجامش هستیم. پس هیچ سهمی از همه آورده های دولتی نباید برای پوشش چنین رخدادهایی هایی شود و خبرنگاری که دوست دارد هیجان چنین رخدادهایی را داشته باشد باید خودش دست به جیب شود. چیزی که کلارکسون اگر می دانست برای رسیدن به شهرت باید انجامش دهد شاید هیچ وقت اصلا وارد کار خبرنگاری نمی شد.