زیارت نامه ی اهل عشق / جرعه اول

زیارت نامه اهل عشق

  جرعه اوّل : حصن حصین حزن حرم

حزن در مکتب یار ، واژه ای است مرادف عشق و عشق یعنی که در خیالت حزن یار بپروری . حزن یعنی آنقدر مصیبت سنگین است که گریه راه به چشم نمی گشاید و حیرت می ماند جای گریه . حزن یعنی بعد حیرت چنان گریه کنی و بشکنی ، بسوزی و خاکستر شوی و بر خاکسترنهادت ، دوباره برخیزی که از رخسار پیشین خودت شناخته نشوی . حزن در مکتب ما یعنی عشق و عشق یعنی ارباب کائنات که یک نیم روز چنان داغی بر دل عالم نهاد که ذرات کائنات ، از جن و انس حسرت یاری اش بکشند تا روز قیامت . حزن یعنی طلوع آفتاب را که ببینی مویت سیاه باشد و غروب که می رسد مویت یک سره سپید شده باشد . حزن یعنی چنان ذوب در اربابت باشی که چشم هات بگویند : حسین ، زبانت بگوید : حسین و دستانت با هر تکانه ای که بر سر و روی و سینه ات می زند سین ِ حسین را تداعی کند . حزن یعنی چنان مصیبت سنگین است که شعف زیارت روی ارباب وقتی با خون زائری که تو باشی در می آمیزد می شود حزنی که تنها راه تجلی اش خون دیده است ، نه تنها اشک دیده . حزن یعنی چارچوب تنت بلرزد از ایستادن پیش روی حریم ارباب . حزن یعنی گریه چنان زمینت بزند که وقتی می گویی السلام علیک یا ابا عبدالله ، خود حضرت ارباب زیر بغل هات را بگیرد و اذن زیارتت بدهد . حزن در مکتب یار که ارباب عشق باشد یعنی عشق ، یعنی که این حرم اگر جای جان باختن از اشتیاق ارباب نیست ، پس چه چاره از نبودن ؟ و نبودن تو به ز اینکه در پای ضریح  اربابت جان ندهی - ارواحنا فداه - . زیرا که آقای شهیدان تجلی اعظم حق است در پیکر حسین بن علی . او عین حق است و رخداد حق است و کلمه حق است . اوست که در پرده عالم با تو راز حق می گوید و خود راز سر به مهر کائنات است . و تو آنگاه در ادعای محبت سربلندی که وقتی سر بر جدار عطر آگین ضریح حضرت یار می نهی ، چونان از خود برمی که گوی سر بر زانوی صاحب خانه نهاده ای و این یعنی که خرقه تهی کنی و دلق کهنه تن از خود بیفکنی و در امن و سلام باشی . پس :

سلام بر عشق ، وقتی بغض امانش برید .

سلام بر حضرت عشق ، آنگاه که خون صورتش ، لحیه مبارک را خضاب کرد .

سلام بر ارباب عشق آنگاه که سینه مبارکش شکست .

 سلام بر حقیقت عشق ، آنگاه که خون ، چشم مبارک را پوشانید .

سلام بر حسین آنگاه که حق بر حزن او گریست .