فوتبال ایران در سالی که گذشت

فصلی دیگر از فوتبال به پایان رسید .فصلی که تقویمی نامگون با بی برنامگی ها و خاصه خرجیها همراه بود.فولاد  قهرمان می شود. تیمی جوان با باشگاهی با مدیریتی خوب و مربی ای که میخواهد صادق بماند و این قهرمانی اتفاقی است که ساده نمی افتد و تکرار آن مشکل است و این به معنی عدم شایستگی تیم فولاد خوزستان نیست. اصولا هر گونه فعالیت اصولی در گردش کاری ناهماهنگی ها نمی تواند به ارزش های واقعی خود دست یابد و ظرفیت های خویش را از دست می دهد ولی فولاد آبدیده تر از آن بود و قهرمان شد. جا دارد این موفقیت را به باشگاه و کادر فنی و بخصوص به حسین فرکی و فوتبال خوزستان تبریک بگویم.

اغلب باشگاهای ما در سر در گمی هویت خویش در فوتبال دست و پا می زنند. مدیرانی که نمی توانند جوابگو باشند. مربیانی که دیگر به علم فوتبال توجه ندارند که علم را در این راستا نیازی نیست .درس حاشیه سازی و حاشیه پردازی و بالاخره جمع آوری این حواشی فنی است برای اداره تیم و بستن تیم ها و فصل نقل و انتقالات خود داستانی از این شایستگی هاست که در این بازار مکاره بکار می آید و این ربطی به علم و فن ندارد. کیفیت مسابقات قطعا پیشرفت محسوسی نسبت به گذشته نداشته است و این نشان دهنده این است که فوتبال ما با فوتبال حرفه ای تفاوتی زیاد دارد. گواه این ادعا مقیاسه تعداد گلهای یک هفته لیگ های انگلیس ,آلمان,اسپانیا ,فرانسه , هلند با تعداد گلهای یک هفته لیگ های ایران که معدلی زیر ١٠گل می باشد در  صورتی که این معدل درفوتبال این کشورها سه برابر فوتبال ماست.

داوری و قضاوت بازی ها با وجود داشتن دآوران با شخصیت و با شرف کم حاشیه نبود و این می تواند در ارتباط با  نحوه مدیریت در باشگاه ها هم باشد .قرار دادهای بازیکنان و نقل و انتقالات آنان در میانه فصل و هجرت آنان به کشورهای عربی لطمه جبران ناپذیری به باشگاه ها و فوتبال ما بود که باید ریشه یابی شود . درامد حاصل از مسابقات باید با بیلان های روشن منعکس شود و ترتیب توزیع  و تقسیم ان بین باشگاه ها مشخص باشد .درآمد حاصل از تبلیغات مسابقات باشگاه ها در اطراف زمین  چگونه خرج می شود نیز می تواند سوالی باشد.

تیم های ملی ما فاقد شناسنامه و هویت هستند .اگر کمیته ای به عنوان کمیته تیم های ملی هست باید برنامه ریزی  لازم را داشته باشند که با هر تغییرات سازمانی در سطح فدراسیون روز از نو روزی از نو نباشد .باید مربیان تیم های ملی  پایه  ما از آگاه ترین و با باتجربه ترین مربیان باشند و انتخاب آنان بر مبنای یک  برنامه ریزی چند ساله باشد.چهار چوب تمرینات تیم های پایه باید منطبق با استراتژی فوتبال تیم اول باشد ,تا تیم های پایه بر مبنای یک الگوی شناخته شده برای آینده تیم ملی تربیت شوند و طبیعتا سرمربی های تیم ملی با ید توانایی برنامه ریزی علمی و مشخص برای تیم های پایه را  داشته باشد .یا با تشکیل آکادمی تیم های ملی در سطح پایه نسبت به این برنامه ریزی اقدام نمایند.

مشخص شدن وضعیت باشگاه های دولتی که هیچ گونه بنیادهای اقتصادی آنان را حمایت نمی کند و سهم بزرگی در فوتبال ما دارند هم یکی از مشگلات گریبانگیر فوتبال ماست . دولتی یا خصوصی تکلیفی است که مشخص نمی شود و این بلاتکلیفی بطور مستقیم به فوتبال ما ضربه زده  است . موافقت مسئولین دولتی با گشودن در استادیوم ها به روی خانواده ها و بانوان می تواند نسبت به رفع ناهنجاری های رفتاری و گفتاری بسیار کمک نماید و این خود می تواند بر رشد فوتبال در ایران هم  موثر باشد .توجه دادن باشگاه ها به کیفیت  زمین های تمرینی و مسابقه و حفظ و نگهداری این زمین ها در بالا بردن سطح فوتبال اهمیت دارد.

در خاتمه هم آهنگی باشگاه ها با مربیان تیم ملی یکی از مهم ترین  برنامه های فدراسیون فوتبال می باشد که متاسفانه می بینیم تیم نیم بند ملی با ده نفر به اردوی ملی در  آفریقا می رود و این موضوع در رسانه های خارجی انعکاسی نامطلوب از فوتبال ایران داشته است و باز می بینیم که مربی تیم ملی بازیکنان انتخابی از تیم سپاهان را از اردو محروم می کند مگر بازیکنانی که طی قرار دادی در باشگاه خود بازی می کنند می توانند از اجرای قرارداد خود خوداری کنند. محروم شدن آنها از تیم ملی بسیار غیر منطقی به نظر می رسد و معلوم نیست نقش فدراسیون فوتبال در این میانه چیست؟

به هر حال این گفتمانی بود از حال و روز فوتبال ما در سالی که گذشت. امیدوارم در این فوتبال ناامید کننده ما بارقه ای از امید  یافت شود.

*مربی اسبق استقلال و تیم ملی

252 43