علی محمد حاضری


دو سال از زمانی که آقای روحانی قدرت را دست گرفت، می‌گذرد. به همین دلیل بسیاری از زنان انتظار دارند که وعده‌های آقای روحانی مبنی بر رفع تبعیض در این حوزه محقق شود و زنان بتوانند مناصب کلان مدیریتی را در دست بگیرند. البته این تقاضا تنها به دوره آقای روحانی خلاصه نمی‌شود. زنان همواره نسبت به اعمال برخی از تبعیض‌های موجود در عرصه سیاست گلایه داشته و همواره تلاش کردند تا این تبعیض‌ها پایان یابد. در پاسخ به بانوان محترم باید گفت که خواسته‌های زنان در حوزه سیاسی را باید در دسته مطالبات زودرس دانست. زودرس بودن به عامل نتیجه‌بخش نبودن و شکست خوردن این مطالبات، تبدیل شده است.
به نظر می‌رسد که زنان باید این واقعیت را به رسمیت بشناسند که یک فاصله و تأخیر دو دهه‌ای حضور زنان نسبت به مردان در جامعه وجود دارد. به‌هرحال زنان با یک تأخیر قابل‌توجه وارد عرصه تحصیلات دانشگاهی و بازار کار شدند. همین تأخیر موجب شده که حضور زنان در مناصب سیاسی چندان قابل‌توجه نباشد. شاید بسیاری از زنان این واقعیت را بیان کنند که زنان در دو دهه گذشته در عرصه دانشگاهی بسیار خوش درخشیده‌اند. در پاسخ به این قضاوت و اظهارنظر باید گفت که حضور پررنگ زنان در کرسی‌های دانشگاهی نباید این توقع را ایجاد کند که زنان در حوزه مدیریت کلان و مدیریت سیاسی کشور، همان توفیقات درخشان را کسب کرده و همان سهمیه را داشته باشند.
به‌عبارت‌دیگر زنان بعد از چند دهه کامیابی در عرصه دانشگاهی باید انتظار داشته باشند که جامعه با روی باز از آنها استقبال کند. در این صورت زنان از چنان اعتباری برخوردار می‌شوند که حضور آنها در عرصه مدیریتی با اما و اگر مواجه نمی‌شود. تا زمانی که این مرحله طی نشود بیان چنین انتظاراتی درست نیست و امکان دارد که نتایج معکوس به دنبال داشته باشد.
اگر این دوران طی نشود و زنان وارد عرصه مدیریت کلان شوند شما مشاهده خواهید کرد که زنان نمی‌تواند انتظارات موجود را برآورده کنند همچنانکه در حال حاضر زنانی در مجلس حضور دارند که بازدهی مورد انتظار را ندارد و نتوانستند توقعات وجود را تامین کنند. به نظر من این حضور، حضور پرثمری نبوده و اصلا به سود جامعه زنان نیست. شما فقط لازم است این موضوع را رصد کنید که چطور حضور نمایندگان زن از سوی نمایندگان مرد مجلس جدی گرفته نمی‌شود.
بسیاری از فعالان جامعه زنان بارها این پیشنهاد را مطرح کردند که بهتر است برای حضور زنان در مناصب سیاسی سهمیه‌ای را در نظر گرفت تا زنان بتوانند این عقب‌افتادگی تاریخی را جبران کنند. به نظر من اعمال این سهمیه تا زمانی که این تأخیر زمانی وجود دارد هیچ مشکلی را حل نخواهد کرد. به نظر من اگر زنان در عرصه آموزشی درخشندگی لازم را کسب کنند بعد از مدتی خواهد توانست آنچنان توان خود را به نمایش بگذارند که بسیاری از مدیران عالی آنها را در سطح مدیریت ارشد به کار بگیرند. همین حضور موفق، عملکرد آنها را تبلیغ می‌کند. به نظر من اگر این سهمیه‌بندی جنسیتی در سطوح کارشناسی و علمی اعمال شود . زنان خواهند توانست توانمندی خود را به منصه ظهور برسانند. تمرین حضور در این سطوح، موجب خواهد شد تا زنان قابل و توانمندی پرورش پیدا کنند. در نهایت مدیران ارشد به این قابلیت‌ها پی برده و همین موجب می‌شود که این زنان در سطح بالا به کار گرفته شود. اگر این مرحل طی نشود و زنان صرف اعمال سهمیه‌بندی جنسیتی به پست معاونت وزارت برسند این حضور با شکست مواجه می‌شود.
مدیران مرد باید خودشان به این واقعیت برسند که اگر از زنان استفاده نکنند کارشان می‌لنگد و نمی توانند امور وزارتخانه یا سازمان بزرگ خود را اداره کنند و گرنه صرف اعمال زور و ایجاد سهمیه‌بندی مسیر حضور زنان را هموار نمی‌کند. حضور زنان باید به گونه‌ای باشد که مدیریت آنها از راندمان بالایی برخوردار باشند وگرنه بسیاری از مردان در برابر حضور زنان موضع می‌گیرند در حالیکه باید این حضور به گونه‌ای باشد که خود مردان این موضوع را به رسمیت شناخته و حرفی برای گفتن نداشته باشند.


استاد جامعه شناسی دانشگاه تربیت مدرس

4545

 

برای دسترسی سریع به تازه‌ترین اخبار و تحلیل‌ رویدادهای ایران و جهان اپلیکیشن خبرآنلاین را نصب کنید.
کد خبر 464670

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
3 + 4 =

نظرات

  • نظرات منتشر شده: 1
  • نظرات در صف انتشار: 0
  • نظرات غیرقابل انتشار: 0
  • مهدی م A1 ۲۲:۰۸ - ۱۳۹۴/۰۷/۱۹
    0 0
    اگر قرار بود مردان جامعه به این نتیجه برسند هنوز تحصیل دختران در ایران ممنوع بود. از قشر تحصیل کرده و پیشرو توقع می رود که این موضوع را تسهیل کند و تغییرات لازم را در جامعه شروع کند که آن هم با استادان دانشگاهی نظیر ایشان امید بیهوده ای است.